Herken je dat? Dat je met een jongen aan het daten bent en hij zich ineens terug lijkt te trekken? Plotseling wordt hij nog interessanter en kan je niet meer stoppen met denken aan hem. Vindt hij me niet leuk meer? Wat gebeurt er nou? Ik dacht dat we een leuke tijd met elkaar hadden?
Ik lig in het Oosterpark op een van de eerste zonnige lentedagen en heb er al een leuke middag met mijn roomie opzitten. Eigenlijk wil ik niets liever dan een stukje gaan fietsen, maar mijn lichaam blokkeert. Alleen een fietstochtje maken, ik voel echt een lichamelijke weerstand bij het idee.
Iedereen is er naar opzoek: ‘dat geluk’. Iedereen wil het direct. Iedereen wil het snel en gemakkelijk. Iedereen wil het voor de deur hebben staan of het liefst in de koelkast zo voor het grijpen. En anders wellicht die buurman die het mij dan wel kan geven als ik zijn 06 draai… in de nacht.
Mijn missie is niet om je de les te lezen. Iedereen is vrij om te bepalen welke levensstijl bij hem of haar past. Wel neem ik je graag mee in mijn reis, want ik bewandel ook niet bepaald het pad van een heilige.
Daar was het weer, dat bange stemmetje in mijn hoofd die zich als een ademteug zo kan infiltreren in en verspreiden door al mijn lichamen. Emotioneel en energetisch is het voelbaar, maar ook mijn fysieke gesteldheid laat me merken dat ik een gedachtestroom heb gevolgd die haaks staat op wie ik ben en waar ik eigenlijk in geloof…
Wist je dat je kunt leren om dapper(der) te zijn? Om te durven doen, wat je eigenlijk zo graag wilt doen – ook al is het eng? Waarschijnlijk niet, want ‘angst lessen’ bestaan niet in het reguliere onderwijs. Zonde, vinden wij op de Bewustzijnschool. Want bang-zijn, of het tegenovergestelde daarvan: vrij zijn, bepaalt voor een groot deel hoe jij je in het leven voelt, en wat je eruit haalt. En het goede nieuws is: de mate waarin jij bang of juist dapper bent, kun je zelf voor een groot deel bepalen. Met de juiste docenten, veilige begeleiding en de meest effectieve leermethodes is dat niet alleen veel simpeler dan je nu misschien denkt, het is ook nog eens ontzettend leuk!
Het normaal van je lichaam
Eet jij met je hoofd of met je lichaam? Een hele wezenlijke vraag, die ik mezelf pas een jaar of zeven geleden ben gaan stellen. Lange tijd had mijn hoofd voornamelijk de controle en bepaalde het wat ik at (en dronk), hoeveel ik at en wanneer ik at, waarbij mijn lichaam lijdzaam volgde. Daarbij luisterde ik naar alles en iedereen om mij heen, en bestempelde dingen als ‘normaal’, terwijl mijn lichaam, dat alles weet, er duidelijk anders over dacht. Waarom leren we eigenlijk niet van jongs af aan en op school onszelf te voeden vanuit de signalen van ons lichaam en trouw te blijven aan het normaal van ons lichaam in plaats van het normaal van de maatschappij?
Het is 06:00 ’s ochtends en ik schrik wakker uit een nachtmerrie. De zee ruist. De gordijnen bollen op in de wind. De eerste hanen kraaien voorzichtig. Bali ontwaakt langzaam, maar ik ben klaarwakker. Met gesperde ogen staar ik voor me uit en hap naar adem. In mijn hoofd paniek; waarom heb ik nog geen antwoorden?! Waarom komt er niks?
Duurzaamheid. Ik val voor deze term merk ik. Bij het boodschappen doen, bij het overzetten van mijn nieuwe energiecontract, en in mijn kledinglabeltje. Ik kan er zelfs mijn overdreven veel aankopen in tweedehands winkeltjes mee goedpraten.
Ik ben er weer ingetrapt. De illusie dat ik niet goed genoeg ben. In onze maatschappij ligt de focus vooral op hoe we eruit zien en wat we (moeten) doen. Ik heb net besloten om te stoppen met werken en weer thuis te wonen om weer te gaan studeren. Mijn grote kamer was natuurlijk allang ingepikt, dus ik slaap in dezelfde kamer als mijn zusjes en ik heb even geen inkomen. Allemaal ‘stressoren’ die alarmbelletjes laten rinkelen in mijn hoofd.
Heb jij je liefde al gevonden?
Deze eerste voorjaarsdagen
de energie van liefde zo dichtbij en tastbaar
de zinnenprikkelende zon op mijn blote huid
twinkelende energie die zomaar tot me komt
het maakt me blij!
Dear reader,
Can I ask you a question? Because I feel it’s important to know. Do you love yourself unconditionally? Or do you love yourself a little bit? Or a lot? Only in times when you are feeling good? The reason I ask this is because in my experience, it is incredibly important to love yourself, completely for who you are. Including the light and darkness that lives within you.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat ermee instemt.OkMeer lezen
